قسمت30

محمدمهدی لبهایش را با زبان ترمیکند و لبخند دندان نمایی می زند. 

_ محیا چرا اینقد به در و دیوار نگاه میکنی؟

ازاسترس پوست دستم را نیشگون های ریز میگیرم و جوابی میدهم.ادامه میدهد:

_ میشه وقتی باهات حرف میزنم مستقیم نگام کنی؟

بازهم سکوت میکنم!ضربان قلبم شدت میگیرد

بده دخترجون! یه اداب احترام اینکه وقتی یکی داره باهات حرف میزنه بهش توجه کنی.

حرفش منطقی به نظر میرسد.سرم را به حالت تایید تکانی میدهم و نگاهم را به سختی روی مردمک چشمانش متمرکز میکنم. لبخندی ازسررضایت می زند و میگوید: خوبه.حالا شد! میدونی اگر خوب نگام نکنی نصف چیزایی که میگم رونمیفهمی؟

آرام میگویم: بله!حق باشماست.

جمله هایش قانع کننده بود. البته برای من! یکدفعه می پرسد: مامان چشماش این رنگیه یا بابا؟

_ مامان.

_ پس مامانتم قشنگه.

ازتمجید غیرمستقیمش ذوق و تشکرمیکنم. چیزی نمیگوید و دوباره درس رااز سر میگیرد.

گذراندن زمان درکنار محمدمهدی برایم جز بهترین لحظات حساب میشد. به او اعتماد داشتم و به راحتی به منزلش می رفتم. بهانه های مختلفی هم هربار پیش می آمد. احساس میکردم که خود او هم بی میل نیست.میپرسید: چی شده باز بعضی روزا دیر میای؟! من هم با پناهی هماهنگ کردم که به مادرم میگویم: کلاس فوق العاده و خصوصی برایم گذاشته اید.او هم با خوشحالی پذیرفت و زیرلب گفت: خیلی بلایی ها.

پای من به حریم خصوصی و درواقع مرکز اشتباهاتم باز شد. رفته رفته دیگر توجیهی برایم بوجود نمیآمد دیگر خجالت نمیکشیدم از تصور دوست داشتنش.با دلی قرص و محکم به تفکراتم دامن میزدم.دیگر او برایم فقط یک استاد نبود.صحبتهایم بااو رنگ و روی دیگری به خود گرفته بود. خودم را غرق در آزادی و شادی میدیدم.نام دختری که خبر جدایی محمدمهدی را به گوشم رساند میترا بود. قابل اعتماد بنظر می رسید. پوست تیره و چشمای درشتش برام جالب بود. شبیه سیاه پوستا بود اما ازهمان خوشگلها!هرباراز خانه ی محمدمهدی برمیگشتم به او زنگ می زدم و ارحرفهایمان می گفتم. اوهم غش غش میخندید و گاها میگفت: دروغ؟ برو!باورش نمی شد که مااینقدر سریع باهم راحت شده باشیم.از سخت گیری های خانواده ام هم خبر داشت.میگفت : پس چرا این توکلاس اینقد گند دماغه؟ من هم میخندیدم و با حماقت میگفتم: خب محیا باهمه فرق داره! تمام دنیای من لبخندهای محمدمهدی بود.دنیایی که خودم برای خودم ساخته بودم. دنیایی که هرلحظه مرا بیشتر درخود میکشید و فرو میخورد. 

به سقف خیره میشوم و با دهانم صدا در می آورم.

از عصرجمعه متنفرم.ازبچگی عادت داشتم باصدای دهانم مغزهمه را تیلیت کنم.اینبارهم نوبت مادرم بود که صدایش سریع درآمد: نمیری دختر!چرااینقد بااعصاب بازی میکنی؟! سرجایم میشینم و به چهره ی کلافه اش با پررویی زل می زنم.

_ خا حوصلم سررفته! و باز صدا در میاورم! روبه روی تلویزیون نشسته و سالاد درست میکند. من هم که تاچند دقیقه ی پیش روی مبل لم داده بودم، از جا بلند میشوم و کنارش میشینم.

پیازدستش میگیرد و بااولین برش زیر گریه میزند.باتعجب نگاهش میکنم

_ وا!چی شد؟

چاقوی کوچک با دسته زرد را بالا می آورد و بابغض جواب میدهد: 

_ دیدی چجوری گذاشت رفت!؟

بااسترس میپرسم: کی کیوگذاشت؟

با سرچاقو به صفحه ی تلویزیون اشاره میکند و ادامه میدهد:

_ این پسره متین!! گذاشت رفت!

دوزاری ام می افتدمنظورش سریال مزخرفی است که هرشب پایش میشیند. هوفی میکنم و بلند میگویم: مادرمن دلت خوشه ها!نشستی واسه یه تخیل فانتزی اشک میریزی!!

اخم میکند

_ نگفتم که توام گریه کنی!

ادامه دارد... 

نویسنده این متن:

میم سادات هاشمی